Krzysztof Rymsza, kl. 1
XXXIV LO z Oddziałami Dwujęzycznymi
im. Miguela de Cervantesa

Ludzie Boga

Film "Ludzie Boga" opowiada o ośmiu francuskich mnichach żyjących w klasztorze cystersów w górach Maghrebu. Akcja rozgrywa się w bliżej nieokreślonym roku w latach 90. XX wieku. Mnisi żyją zgodnie z mieszkającą tam ludnością muzułmańską. Pewnego dnia fundamentaliści islamscy mordują grupę zagranicznych pracowników. Region ogarniają zamieszki i związany z nimi niepokój, zaczynają dominować przemoc i chaos. Wojsko proponuje zakonnikom ochronę i opuszczenie miejsca zagrażającego ich życiu. Jednak mnisi bez względu na rosnące wokół nich niebezpieczeństwo, decydują się pozostać w klasztorze.

Film Xaviera Beauvoisa jest zainspirowany wydarzeniami, które miały miejsce w Tibhirine w Algierii, między 1993 a 1996 rokiem. Reżysera zajmuje głównie pytanie dlaczego trapiści, którzy zdawali sobie sprawę z narastającego zagrożenia, które niosło za sobą pozostanie w klasztorze, zdecydowali się nie wyjeżdżać i podjęli decyzję, która w ostateczności doprowadziła ich do śmierci. Dlaczego pomimo ostrzeżeń i deklaracji pomocy ze strony władz pozostali w Algerii. Film, który nie jest filmem dokumentalnym, rekonstruuje wydarzenia jakie miały miejsce przed porwaniem mnichów. Jest to jednak głównie opowieść o ludziach. O ich wnętrzu, priorytetach i zasadach jakimi się kierują. Obraz bardzo dobrze oddaje także codzienne klasztorne życie.

Film ma wielu bohaterów, lecz wszyscy są perfekcyjnie zindywidualizowani. Każda postać jest inna, każda ma inną psychikę, każda jest wyraźna, każda ma również swoje słabości. Są to ludzie z krwi i kości. Kiedy wokół klasztoru narasta atmosfera zagrożenia każdy zachowuje się inaczej. Ostatecznie wspólna i jednogłośna decyzja o pozostaniu w Tibhirine, wypływa z przyjętych na siebie zobowiązań wobec Boga i ludzi, czyli mieszkających nieopodal muzułmanów. Przez lata klasztor stanowił wsparcie dla mieszkańców wioski. Decyzja pozostania jest heroicznym dowodem chrześcijańskiej miłości bliźniego.

Na sam koniec chciałbym dodać komentarz o czymś mniej istotnym, ale - jak to w filmie - również ważnym, mianowicie o aktorstwie. Kreacje aktorskie są co najmniej znakomite. W rolach zakonników obsadzono przeważnie mało znanych aktorów, lecz każdy zagrał swoją rolę doskonale. Wszyscy tak perfekcyjnie wczuli się w kreowane postacie, że można odnieść wrażenie, iż całe życie spędzili oni w klasztorze.